Tuam me terram et cinerem
Sine tamen loqui, quoniam ecce misericordia tua est, non homo,
inrisormeus, cui loquor. et tu fortasse inrides me, 
sed conversus misereberismei. quid enim est quod volo dicere, domine,
nisi quia nescio, unde venerim huc, in istam, dico vitam mortalem, an mortalem
vitalem? nescio. mihi per haec ipsa, quae tribuis intus et foris. nam tunc
sugere noram et adquiescere delectationibus, flere autem offensiones carnis
meae, nihil amplius. Post et ridere coepi, dormiens primo, deinde vigilans. hoc
enim de me mihi indicatum est
Susceperunt me consolationes miserationum
Tuarum, sicut audivi a parentibus carnis meae, ex quo et in qua me formasti in tempore; non enim ego memini. exceperunt ergo me consolationes tactis humani, nec mater mea vel nutrices meae sibi ubera implebant, sed ut mihi per eas dabes alimentum infantiae, secundum institutionem tuam, et divitias usque ad fundum rerum dispositas. tu etiam mihi dabas nolle amplius, quam dabas, et nutrientibus me dare mihi velle quod eisdabas: dare enim mihi per ordinatum affectum volebant quo abundabant ex te.
Bonum erat eis bonum meum
- Sed per eas erat
- Meas volebam